بیم و امیدهای ۱۴۰۰
به گزارش بازی فوتبال «در آستانه ورود به قرنی تازه، روزهای بهتری را برای فوتبال ایران آرزومندیم؛ فوتبالی که با عنایت به اتصالش به اقتصاد و سیاست و فرهنگ اگر در راه درستی قرار گیرد، معنایش بهبود در دیگر حوزه ها هم است. فوتبال آیینه ای است که چهره خودمان را در آن می توانیم ببینیم. به امید رسیدن به بهترین روزها برای فوتبال و ملت ایران، به استقبال قرن تازه می رویم.»
به گزارش بازی فوتبال به نقل از ایسنا، روزنامه همشهری نوشت: «۱- به گام های آخر رسیده ایم. به واپسین روزهای سال؛ به واپسین نفس های قرنی که ایران در آن ۲ کودتا و یک انقلاب را به خودش دید. آخر قرن، فرصت و بهانه خوبی برای مرور آن چه گذشت فراهم نموده و برای این که افق های پیش رو پربار و پرحاصل باشد گاهی باید به پشت سر نگاه کرد. مثلا اگر نگران موقعیت و جایگاه متزلزل مان در ای اف سی هستیم یادمان بیاید که در چه زمانی و تحت چه فرایندی روزگاری آقای آسیا بودیم. اگر نگران فوتبال ملی هستیم، اگر اخبار وضعیت اقتصادی نامطلوب باشگاه مورد علاقه مان را با نگرانی دنبال می نماییم، اگر شائبه فساد در فوتبال برای مان آزاردهنده است و چندین و چند اگر دیگر، گذشته را باید واکاوی نماییم تا در آینده بهتر عمل نماییم. پاسخ اغلب سؤالات و چالش ها در گذشته است؛ گذشته ای که به قول فاکنر هیچگاه نمی گذرد. آخر قرن، فرصت مغتنمی برای تامل بیشتر است.
۲- زمانه عوض شده و مثل سابق نمی توان افکار عمومی را به سمتی که دلخواه مان است هدایت نماییم. این که بازی میزبانی را به بحرین باخته ایم چون عرب ها با ما دشمنی و با ای اف سی رفاقت دارند، جوابی نیست که برای ملت در آستانه ورود به قرن تازه قانع کننده باشد. مبحث حتی بی کفایتی و بی لیاقتی احتمالی مدیران سابق و اسبق فدراسیون هم نیست. امکان دارد آنها در انجام وظایفشان اهمال کرده باشند ولی مساله اصلی این هم نیست و تازه اگر هم باشد باید دید این مدیران ناکارآمد از دل چه ساختار و سازوکاری انتخاب می شوند؟ اگر سازوکار ایراد دارد آیا اراده ای برای اصلاحش وجود دارد؟ اگر رئیس هیأت فوتبال تهران تحت هر شرایطی در انتخابات مجمع رأی می آورد و برداشتنش از تغییر دولت (که در نهایت ۸ سال می تواند سر کار بماند) دشوارتر است، برای کسی اهمیتی دارد؟ داستان هم البته کمی پیچیده تر از هنر برگزاری مجمع و حتی مهندسی آراست. اصلاح امور البته که زمان می خواهد ولی مفهوم اش این نیست که ما صبر ایوب و عمر نوح داریم.
۳- به استقبال سال سخت ۱۴۰۰ می رویم؛ سالی که کرونا همچنان با ماست و رهایمان که نمی کند هیچ، سمج تر و مسری تر و خطرناک تر هم شده است. سال ۹۹ را با از دست دادن عزیزان مان سپری کردیم و در این سال کدام مان از کرونا داغ ندید؟ فوتبال ایران ناباورانه ۲ چهره محبوب و دوست داشتنی اش را در مسلخ کرونا از دست داد. چهلم مهرداد میناوند و علی انصاریان را هم پشت سر گذاشتیم و هنوز باور رفتن شان دشوار است. کرونا چه جان های عزیزی را میهمان خاک کرد و چه دل هایی که شکست و چه جاهای خالی و حفره های دردناکی به بازار آمد. سال ۹۹ این گونه گذشت؛ به تلخی و اندوه و نگرانی. البته تلاش و نگاه به آینده و امید هم وجود داشت. منتها «امید» کلید واژه ای است که معنا یافتنش، تبلور و گسترش اش احتیاج به پیش شرط هایی هم دارد. در خلأ نمی گردد امیدوار بود.
۴- سال جدید را با دغدغه صعود به جام جهانی شروع می نماییم. ماموریتی دشوار برای دراگان اسکوچیچ و شاگردانش که با انتخاب بحرین بعنوان میزبان دشوارتر هم شده است. تیم ملی اگر از گروهش صعود کند، گام اصلی را برداشته و ادامه راه صعب تر و سخت تر از بالا آمدن از گروهی نیست که هم اکنون سوم جدولش هستیم. دستپخت کلاشی به نام ویلموتس که تا توانست تیغ مان زد و در نهایت بی انگیزگی به سمت دره ای هولناک سوق مان داد. هنوز از سقوط در ورطه ناکامی، فاصله داریم. هنوز امیدواریم ولی دشواری راه نگران مان می کند. صعود نکردن به جام جهانی با نسلی از بهترین ها فاجعه است.
۵ -رقابت پرسپولیس، سپاهان، استقلال، فولاد، تراکتور، صنعت نفت و حتی مس رفسنجان و گل گهر لیگ برتر را جذاب کرده است. فوتبال همچنان از معدود موارد هیجان انگیز و جذاب به جا مانده برای ماست. این که باشگاه ها ورشکسته اند، سوء مدیریت (که صفت مودبانه و نابسنده ای است) در فوتبال ایران بیداد می کند و این که مدام باید با اتفاق هایی مواجه شویم که اثبات کننده آخر عصر معصومیت اند، تلخ است. این میزان غیر حرفه ای بودن تأسف بار است. (مثال هایش بسیار است.) فوتبال آلوده به دلالی، آغشته به حاشیه و گریزان از رعایت قواعد بازی، زهر یأس را به رگ های مان سرازیر می کند. اما چه نماییم که همین را داریم؟ در ۱۴۰۰ می توانیم به بهبود اوضاع امیدوار باشیم؟ چشم اندازی که مقابل مان است خیلی امیدوارمان نمی نماید. این را هم می دانیم که مساله صرفاً فوتبالی نیست. مثلا ابهامات مالی فوتبال معادله ای نیست که با اقتصاد غیر شفاف ایران قابل حل شدن باشد. خیلی چیزها در مراحلی بسیار کلان تر باید حل شود تا شاهد گشوده شدن دریچه ای به سمت نور در فوتبال ایران باشیم. جمله معروف زنده یاد حجازی را هنوز در خاطر داریم.
با این همه همین فوتبال با تمام مشکلات و صدمه هایش از معدود بهانه ها برای ادامه دادن است. برای لذت بردن از لحظه ای که تور دروازه حریف به لرزه درمی آید و مشعوف شدن از گل دقیقه ۹۳ و بردن ۱۰ نفره و همه آن چه هیجان و لذت را برای مان به ارمغان می آورد. همه اینها را در اندازه های فوتبال ایران، تجربه می نماییم که بطور قطع سطح کیفی اش به اندازه لالیگا نیست ولی تا اطلاع ثانوی چاره ای هم نیست. همین را داریم. سوت آغاز بازی که زده می شود فوتبال می تواند سویه جادویی اش را نشان مان دهد. در حد مقدور و ممکن می خواهیم از این فوتبال لذت ببریم. خواسته مشروعی است. اگر دوستان بگذارند.
۶- به استقبال بهار، سال نو و قرن تازه می رویم. با امید به تحول امور و بهتر شدن حال مان. حال فوتبال ایران بهتر شود میلیون ها ایرانی تاب آوری بیشتری برای تحمل زیست دشوار این روزگار خواهند داشت. فوتبال این معجزه قرن که ما کاملا ایرانی اش کرده ایم همچنان می تواند شکوه بیافریند. در آستانه ورود به قرنی تازه، روزهای بهتری را برای فوتبال ایران آرزومندیم؛ فوتبالی که با عنایت به اتصالش به اقتصاد و سیاست و فرهنگ اگر در راه درستی قرار گیرد، معنایش بهبود در دیگر حوزه ها هم است. فوتبال آیینه ای است که چهره خودمان را در آن می توانیم ببینیم. به امید رسیدن به بهترین روزها برای فوتبال و ملت ایران، به استقبال قرن تازه می رویم.»
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب