چرا عیسی آل كثیر مهم شد؟
واقعیت این است که در یک بازه زمانی چند ماهه عیسی تبدیل به مهم ترین خبر فوتبالی در ایران شده است؛ اتفاقی که بدون دلیل نیست و ریشه در گذشته، حال و آینده دارد!
به گزارش بازی فوتبال به نقل از ایسنا، روزنامه شرق نوشت: «نمی شود این روزها اخبار فوتبالی را بدون سرگذشت عیسی آل کثیر مرور کرد؛ مهاجمی که بودنش خبرساز بود و نبودنش هم همچنان خبرساز؛ چه بسا بیشتر از زمانی که بازی می کرد! مهاجم محروم پرسپولیس که با رأی AFC قرار شده تا بهار ۱۴۰۰ خانه نشین باشد، دغدغه بخش مهمی از فوتبال دوستان ایرانی شده است؛ پرسپولیسی ها هر روز امید دارند محرومیتش کاسته شود و زودتر برای تیم محبوبشان به میدان برود. در یک رده بالاتر، فوتبال ایران هم منتظر است تا باردیگر عیسی را با پیراهن پرسپولیس ببیند به این امید که مهاجم گمشده اش را پیدا کند. آل کثیر برای رسیدن به تیم ملی و فیکس بازی کردن در ترکیبی که رقبای گردن کلفتی همچون مهدی طارمی و سردار آزمون را دارد، کار سختی پیش رو می بیند ولی آیا این سختی برایش تلخ تر از گرسنگی هایی است که در طول زندگی اش کشیده است؟
واقعیت این است که در یک بازه زمانی چند ماهه عیسی تبدیل به مهم ترین خبر فوتبالی در ایران شده است؛ اتفاقی که بدون دلیل نیست و ریشه در گذشته، حال و آینده دارد!
متولدشده در دل تبعیض!
عیسی تا پیش از پیوستن به پرسپولیس «آل کثیر» معمولی بود؛ مهاجمی که باید جان می کند تا به چشم تیم های متمول بیاید. او هر چقدر که کارنامه اش درخشان بود، در صدر اخبار فوتبال ایران قرار نمی گرفت؛ برای فوتبالی که همه چیزش غرق در لیگ برتر شده و بطور ویژه تر، یا همه چیز را آبی می بیند یا قرمز، آقای گل شدن عیسی در لیگ یک، آمدن و رفتن های آسانسوری اش از لیگ یک به لیگ برتر و بر عکس اهمیتی نداشت. حتی حضور سه ساله اش در نفت تهران و بعد بازی باردیگر اش برای پیکان هم اهمیتی نداشت. او زمانی مهم شد که در ترکیب صنعت نفت درخشید؛ اهمیتش هم نه به خاطر درخشش در نفت آبادان بلکه به خاطر مشتری آینده اش بود؛ می گفتند پرسپولیس زیر ذره بینش گرفته و مقرر است به زودی این مهاجم جنوبی را به تهران بیاورد. عیسی درست از زمانی تبدیل به آل کثیر امروزی شد که پرسپولیس مشتری اش شد؛ از آن روز تا همین حالا، روزی نیست که خبری از وی در جایی منتشر نشود و عده ای را خوشحال یا نگران نکند.
با این حال، عیسی پیش از آن که به پرسپولیس برسد، انسان مهمی شده بود. او یکی از صدها کودک فقیر محله ساسا در دزفول است؛ همان هایی که سه وعده غذا را در طول روز به سختی می توانند تامین کنند. عیسی نماد تبعیضی است که در حق خیلی از شهرستانی ها می شود. او جنگجوی گرسنه ای بود که برای پادشاه شدن مبارزه می کرد. در شهر و محله ای که امکانات زیادی وجود نداشت، عیسی نمی خواست کودکی معمولی باشد که روزهایش را با دویدن دنبال توپ پلاستیکی سپری می کند. او می خواست متفاوت باشد؛ شاید ناخواسته، رفته رفته، تبدیل به یک پیشرو شد؛ فرماندهی برای کودکان بی بضاعت که رؤیای رسیدن به آرزوهای بزرگ را در سر دارند. ویدئویی که از عیسی در شبکه های مجازی پخش گردید، گویای همه چیز است؛ می گوید آن قدر «ندار» بوده که برخی از روزها برای این که احساس گرسنگی نکند، شکمش را با جوراب می بسته و تمرین می کرده است. یا آن قدر دغدغه کرایه برگشت از محل تمرین به خانه را داشته که بسیاری از روزها باید فقط با یک وعده فلافل خودش را سیر نگه می داشته است. او همان زمان که با شکم گرسنه تمرین می کرد، مقابل تبعیضی که در حق خیلی از کودکان این سرزمین می شود، می جنگید؛ بی آنکه خودش خبر داشته باشد انسان مهمی است.
رسیدن به پرسپولیس و محوکردن علی علیپور
عیسی اما زمانی که از صنعت نفت به پرسپولیس پیوست، رسالت تازه تری هم گرفت؛ او از یک انسان مهم که الگوی کودکان فقیر جنوبی بود، تبدیل به ستاره ای مهم شد که مقرر است در آسمان فوتبال ایران بدرخشد. او ماموریت سنگینی داشت؛ پرسپولیس علی علیپور، بهترین مهاجم دو، سه فصل اخیرش را از دست داده بود و او باید جور علی آقای گل را می کشید! عیسی اما ایمانش قویتر از چیزی بود که در رسانه ها درباره اش می نوشتند؛ خودش خیلی سریع سطح توقعاتش را مشخص کرد: «آمده ام به پرسپولیس تا آقای گل شوم.» می گفتند هنوز با جو بازی در تیم های بزرگ آشنا نیست؛ هنوز نمی داند خیلی باید بدود تا هافبک ها توپ آخر را به او بدهند تا ستاره شود. عیسی ولی بزرگ تر فکر می کرد. او به ناچار باید از بازی های آسیایی شروع می کرد و چه چیزی بهتر از او تا عیار واقعی اش را به رخ بکشد. آل کثیر همان زمان که دروازه السد در لیگ قهرمانان آسیا را گشود، باردیگر متولد شد؛ مهاجمی شد که انگار سال هاست دارد برای پرسپولیس بازی می کند! آتش بازی او تمامی نداشت؛ شش بازی و چهار گل، خیلی سریع، عیسی را تبدیل به ستاره تیمی پرمهره کرد که بازی کردن در خط حمله اش دل و جرات می خواست. آن قدر درخشید که گزارشگر عربی دیدار پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا می گفت او علی دایی جدید فوتبال ایران است. عیسی «بلوف» نزده بود؛ او آمده بود تا آقای گل شود.
آن شادی بحث برانگیز
سومین سکانسی که عیسی را تبدیل به چهره مهمی در فوتبال ایران کرد، باردیگر با پرسپولیس گره خورده بود؛ وی در آخرین بازی آسیایی اش برای سرخ های تهرانی، گلی مهم به پاختاکور ازبکستان زد؛ برای خوشی پس از گلش این دفعه بجای درآوردن پیراهن به سراغ دوربین رفت و گوشه های چشمش را به دو انگشت کشید؛ تقدیم به برادرزاده ای که می گفت خیلی دوستش دارد! آن تقدیمِ شادی اما سرآغاز اشک هایی بود که عیسی ریخت. کنفدراسیون فوتبال آسیا به علت آن که این نوع شادی را توهین نژادی و بی احترامی به آسیای شرقی دانست، عیسی را شش ماه از حضور در میادین فوتبال از مسابقه و تمرین گرفته تا ورزشگاه محروم کرد! آوار زودتر از آن چه آل کثیر تصورش را می کرد، روی سرش خراب شد. با این وجود، محرومیت عیسی او را تبدیل به «نماد»ی تازه در فوتبال کرد؛ درست یا غلط، او تبدیل شد به نماد تبعیض مقابل فوتبال ایران. می گفتند سعودی ها با نفوذی که در AFC دارند، بهترین بازیکن پرسپولیس را محروم کرده اند تا برابر النصر در نیمه نهایی محروم باشد. این نمادِ تازه عیسی آن قدر باورپذیر بود که همه را به شبکه های مجازی بکشاند تا از او حمایت کنند و مقابل تبعیضی که به او شده شکوه. سلبریتی ها هم به میان آمدند و به طرقی مشابه از عیسی آل کثیر، فوتبالیستی که حالا تبدیل به نمادی تازه در فوتبال ایران شده بود، ادای احترام کردند. اهمیت عیسی آل کثیر بودن، از همان موقع تا الان کم نشده هیچ بلکه رو به فزونی است. او اسطوره فقرای جنوبی، نویدبخش میلیون ها پرسپولیسی و نماد تبعیض مقابل فوتبال ایران است؛ سه فاکتوری که او را تبدیل به مهم ترین «عیسی» فوتبال ایران کرده است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب