۲۴ سال توفانی آقای ۲۵
به گزارش بازی فوتبال مرگ در ۴۵ سالگی پایانی توفانی برای بازیکن چپ پایی بود که در زندگی شخصی و حرفه ای خود توفان های زیادی را از سر گذراند. کرونا و جوانمرگی واپسین شان بودند.
پاییز ۱۳۷۵ خورشیدی است. رستاخیز فوتبال ملی ایران. شاگردان محمد مایلی کهن نسلی تازه اند برای فوتبال ایران؛ نسلی درخشان و خاطره ساز برای فوتبال ایران و حتی قاره کهن. آن روزها نه از شین جی کاگاوای ژاپنی خبری بود و نه از جی سونگ پارک کره ای.
امارات متحده عربی میزبان جام ملت های آسیاست و ایران در دور گروهی با عراق و تایلند و عربستان همگروه. تیم ملی در بازی های انتخابی پوست انداخته است. محمد مایلی کهن با دستیارانش مجید جهانپور و ناصر فریادشیران هدایت تیم ملی را بر عهده گرفته اند؛ آن هم درست بعد از چند سال ناکامی پی در پی و تلخ. تیم ملی ایران باآنکه با علی پروین در بازی های آسیایی ۱۹۹۰ پکن قهرمان آسیا شد ولی آن قهرمانی آغاز افولش بود. نخست در جام ملت های آسیا در ژاپن ناکام بود و بعد در انتخابی جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا راه به جایی نبرد. این دو شکست بزرگ، بخصوص شکست در راه جام جهانی، دوران تازه ای را در فوتبال ایران رقم زد. علی پروین برای چند سال از فوتبال کنار رفت و سر و کله مربیان کروات در فوتبال ایران پیدا شد.
امیر عابدینی، ریاست وقت فدراسیون فوتبال، پس از علی پروین تیم ملی را به استانکوی فقید سپرد ولی وی در بازی های آسیایی ۱۹۹۴ هم نتوانست کار خاصی را صورت دهد؛ همان رقابت هایی که دروازه بان بحرین در برخورد با علی دایی، طحال شهریار فوتبال ایران را پاره و او را برای چند ماه خانه نشین کرد.
عابدینی از فدراسیون فوتبال رفت و استانکو هم از تیم ملی. این دو در پرسپولیس باردیگر به هم رسیدند. مربی کروات بر خلاف تیم ملی در جمع سرخپوشان کارنامه ای درخشان بر جا گذاشت. استانکو که جایگزین یورگن گده شده بود، در سال نخست حضورش در نیمکت سرخپوشان جوانان زیادی را روانه میدان کرد؛ جوانانی که تاریخ ساز شدند؛ همچون مهدی مهدوی کیا و مهرداد میناوند.
هدایت تیم ملی به محمد مایلی کهن سپرده شد. انتخابی جام ملت های آسیا چالش نخست بود. گمانه زنی ها در مورد انتخاب سرمربی تیم ملی حول نام هایی چون ناصر حجازی، فیروز کریمی، محمود یاوری و چند مربی سرشناس خارجی می گشت اما مایلی کهن و دیگر دستیار تیم ملی جوانان، مجید جهانپور، بعنوان مربیان تیم ملی معرفی گشتند. مایلی کهن قبل از آن سابقه سرمربی گری در هیچ تیم باشگاهی یا ملی را نداشت و همین صدای منتقدان را درآورده بود. عمان در نهایت موانع بلندی از کار درنیامد و تیم ملی با نمایش هایی قابل قبول راهی بازی ها در امارات شد.
بازی اول در جام ملت ها کاملا ناامیدکننده از آب درآمد. عراق حریف سرسختی بود و تیم ملی را ۲ بر یک شکست داد. بازی با تایلند اما داستان دیگری داشت و نقطه عطفی در تاریخ این تیم و البته سرنوشت خیلی از بازیکنان شد. تیم ملی حریف را ۳ بر یک شکست داد. نعیم سعداوی، مهرداد میناوند و علی دایی گلزنان ایران در آن بازی بودند؛ مسابقه ای که موتور تیم ملی را روشن کرد. برد ۳ بر صفر عربستان و شکست تاریخی ۶ بر ۲ کره جنوبی در ادامه همان رقابت ها به ثبت و ثمر رسید. مانع قهرمانی تیم ملی نه حریفان که داور مصری دیدار نیمه نهایی برابر عربستان بود. سوت های وی در نهایت سبب شد تا مردان نلو وینگادا راهی فینال شوند و تیم ملی به مصاف کویت برود و باز هم عنوان تکراری سوم آسیا را همانند سال ۱۹۸۸ تکرار کند ولی این تازه آغاز کار بود.
به ۱۸ آذر ۱۳۷۵ برگردیم؛ به بازی ایران و تایلند. مایلی کهن که بازی اول را به عراق باخته بود در بازی دوم ترکیب تیم ملی را زیر و رو کرد. او مجتبی محرمی، نعیم سعداوی و مهرداد میناوند را جایگزین اکبر یوسفی، سیروس دین محمدی و مهدی مهدوی کیا کرده بود. محرمی رهبر تیم در زمین شد و سعداوی و میناوند با گل هایشان زمینه ساز پیروزی شدند. این آغاز راه مهرداد میناوند در تیم ملی بود؛ راهی که در ادامه او را به جام جهانی، فوتبال اروپا، قهرمانی اتریش و لیگ قهرمانان اروپا رساند. مهرداد میناوند و بازیکنان هم نسل او روزهایی درخشان را برای فوتبال ایران رقم زدند. بازی در سطح اول فوتبال باشگاهی اروپا برابر منچستریونایتد سرآلکس فرگوسن و یوونتوس تورین با ستارگانی همچون دیوید بکام، پل اسکولز، رایان گیگز، بوفون، دل پیه رو، زیدان و... یا حضور در «بازی قرن» برابر آمریکا در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه که اولین برد تاریخ تیم ملی در جام های جهانی هم بود به دست همین نسل رقم خورد؛ نسلی که بعد از ۲۰ سال توانسته بودند تیم ملی را به جام جهانی برسانند.
از آن پاییز ۲۴ سال قبل و حال مهرداد میناوند اولین بازیکن «فقید» آن تیم خاطره ساز لقب گرفته است. کرونا در یک سال قبل قربانیان زیادی را به بار آورده که یکی از آنها بازیکن سالهای پیش تیم ملی ایران و پرسپولیس است؛ بازیکنی که در ۲۰ سالگی ستاره شد و در ۳۰ سالگی کفش هایش را آویخت. او که از پاس تهران به فوتبال ایران عرضه شد، در ایران برای پرسپولیس با شماره ۲۵ معروفش، سپاهان و راه آهن پا به توپ شد ولی اوج فوتبالش را در اتریش و با پیراهن اشتورم گراتس سپری نمود. مرگ در ۴۵ سالگی پایانی توفانی برای بازیکن چپ پایی بود که در زندگی شخصی و حرفه ای خود توفان های زیادی را از سر گذراند. کرونا و جوانمرگی واپسین شان بودند.
منبع: pesfifa.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب