طراحی لباس برای تیم های ایرانی چیزی شبیه رویا
بازی فوتبال: یكی از اصلی ترین منابع مالی تیم های معتبر دنیا قراردادهایی است كه با شركت های تولید پوشاك امضا می كنند و این شركت ها هم برای كسب سود بیشتر، برای طراحی لباس های ورزشی وقت و هزینه زیادی می گذارند. موضوعی كه در ایران بنا به دلایلی صورت نمی گیرد.
به گزارش بازی فوتبال به نقل از ایسنا، چند سالی است که قبل از شروع مسابقات لیگ برتر فوتبال در ایران، هواداران خوش ذوق در فضای مجازی طراحی هایی از لباس تیم های محبوب شان به اشتراک می گذارند؛ لباس هایی که هیچگاه به مرحله تولید و استفاده بازیکنان نمی رسد. اما چرا؟
با اینکه هواداران فوتبال در ایران دوست دارند لباس تیم محبوب شان را خریداری کنند و این می تواند دلیل خوبی برای حضور شرکت های معتبر در ایران باشد اما دو دلیل اساسی موجب می شود این اتفاق رخ ندهد؛ تحریم و نبودن قانون کپی رایت در ایران.
قانون کپی رایت چیست؟
مجموعه ای از حقوق انحصاری است که به ناشر یا پدیدآورنده یک اثر اصل و منحصر به فرد تعلق می گیرد و حقوقی از قبیل نشر، تکثیر و الگوبرداری از اثر را شامل می شود. دارندگان حق تکثیر برای کنترل تکثیر و دیگر بهره برداری ها از آثار خود برای زمان مشخصی حقوق قانونی و انحصاری دارند و پس از آن اثر وارد مالکیت عمومی می شود. هرگونه استفاده و بهره برداری از این آثار منوط به دریافت اجازه از ناشر یا پدیدآورنده آن اثر است (ویکی پدیا)
کنوانسیون برن چیست؟
کنوانسیون برن برای پشتیبانی از آثار ادبی و هنری، که معمولاً به نام کنوانسیون برن شناخته می شود، یک موافقتنامه بین المللی درباب حق تکثیر است که نخستین بار در شهر برن در سوئیس در سپتامبر سال ۱۸۸۶ (شهریور ۱۲۶۵ شمسی) تصویب گردید. کنوانسیون برن کشورهای امضاکننده معاهده را (که در متن معاهده به نام «کشورهای عضو اتحادیه» شناخته شده اند) ملزم می کند که آثار پدیدآورندگان سایر کشورهای امضاکننده را همچون آثار پدیدآورندگان تبعه خود مورد حمایت کپی رایت قرار دهند. (ویکی پدیا)
وضعیت ایران
در ایران مجموعه ای از قوانین، قانون حق تکثیر را می سازند اما ایران هیچگاه عضو کنوانسیون برن نبوده است. بنا به دلیلهای مختلف مسئولان در ایران نپذیرفته اند که این کشور عضوی از کنوانسیون برن باشد. یکی از دلیلهای بحث تحریم هاست. اگر ایران با وجود تحریم ها قانون حق تکثیر را می پذیرفت عملا دیگر نمی توانست از کانال های غیر رسمی خیلی از نیازهای خودرا در زمینه های مختلف رفع کند.
این مسائل سبب شده اند که برندهای معتبر و بزرگ معمولا تمایلی نداشته باشند که وارد بازار ایران شوند چون علاوه بر بحث تحریم ها و ممنوعیت عقد قرارداد شرکت های خارجی با ایرانی ها، این شرکت ها نمی توانند از بازار ایران آنطور که می خواهند نفع مالی ببرند.
شرکت های ورزشی چگونه بوسیله تیم ها درآمدزایی می کنند؟
شرکت های بزرگی مثل آدیداس و نایک با قرارداهای بسیار بزرگ و پربار تیم های بزرگ دنیا را راضی می کنند تا با آنها برای تولید لباس هایشان به صورت طولانی مدت قرارداد امضا کنند. مثلا بارسلونا در آخرین قراردادش با نایکی برای تامین لباس هایش قراردادی طولانی مدت بست و حدود ۱۰۰ میلیون یورو درآمد کسب نمود. شرکت نایک هم بوسیله فروش پیراهن های این باشگاه در سراسر دنیا نه فقط این سرمایه را برمی گرداند بلکه سود بسیار عظیمی کسب می کند.
البته باشگاه های بزرگ نه فقط رقم قابل توجهی به صورت کلی دریافت می کنند بلکه از فروش لباس ها هم درصدی به آنها می رسد. برخی از تیم ها مثل بایرن مونیخ در انتهای هر فصل از پیراهن فصل جدیدشان رونمایی می کنند و در دو سه بازی آخر از آن استفاده می نمایند. همین طور در تورهای پیش فصل که در کشورهای دیگر برگزار می گردد تیم ها از لباس جدیدشان استفاده می نمایند تا هواداران را به خرید آن ترغیب کنند. شرکت های دیگر نظیر آدیداس، پوما، ریباک، نیوبالانس، آمبرو هم در این چرخه قرار دارند و درآمدزایی می کنند. همین مساله سبب شده است که این شرکت ها هزینه های زیادی برای استخدام طراحان لباس انجام دهند تا هر سال لباس های متفاوت و زیباتری را نسبت به دیگر شرکت ها عرضه کنند. این شرکت ها می دانند با طراحی لباس های زیبا نه فقط طرافداران تیم ها را به خرید لباس های شان ترغیب می کنند بلکه ممکنست افرادی بدون داشتن علاقه خاصی به یک تیم لباسش را تهیه کنند چون طراحی زیبایی و کیفیت بالایی دارد.
همچنین لباس های سوم تیم ها شاید در طول یک فصل کمتر از انگشتان یک دست استفاده شوند اما به جهت اینکه جا برای طراحی های مختلف و متنوع وجود داشته باشد و طراحان بتوانند خارج از فرم همیشگی لباس یک تیم، طراحی نمایند، شرکت ها سرمایه گذاری های زیادی روی لباس سوم تیم ها می کنند.
طراحی لباس ورزشی در ایران چیزی شبیه رویاست
با رعایت نشدن قانون کپی رایت، شرکت های بزرگ چون نمی توانند روی فروش لباس تیم ها به هواداران شان حساب کنند پس دلیلی نمی بینند که وارد بازار ایران شوند. علاوه بر این بحث تحریم ها هم وجود دارد که به کلی حضور این شرکت ها را منتفی می کند. حالا تصور کنید که یک شرکت ورزشی تصمیم می گیرد وارد بازار ایران شود و خطر این مسائل را قبول کند. این شرکت می داند که قرار نیست از فروش پیراهن به هواداران درآمدی کسب کند و درآمدش بوسیله فروش به باشگاه به دست می آید پس روی طراحی لباس هایش وقت و سرمایه نمی گذارد چون عملا رقیبی ندارد تا بازار را برایش پر خطر کند. پس با ساده ترین طرح ها و نازل ترین کیفیت، تولید لباس تیم ها را بر عهده می گیرد؛ طرح هایی که هر ساله با انتقاد هواداران روبرو می شوند. این انتقادات گاهی موجب می شود لباس یک تیم ایرانی در طول یک فصل با دو یا سه بار تغییر به دست بازیکنان برسد اما با این تغییرات هم کیفیت بالایی در طراحی ندارند.
علاوه بر نشانه ها، رنگ هایی هم که در طراحی تیم های خارجی استفاده می شود اختصاصی است. مثلا در انگلیس دو تیم شاخص لیورپول و منچستریونایتد لباسشان قرمز است اما هواداران فوتبال و این تیم ها می توانند به آسانی و حتی بدون دیدن لوگوی باشگاه روی پیراهن، پیراهن دو تیم را از هم تشخیص بدهند اما در ایران این اتفاق رخ نمی دهد و رنگ لباس تیم ها هر سال بی پایه و اساس تغییر می کند. مثلا لباس پرسپولیس و تراکتور ممکنست یک سال کاملا شبیه هم باشند و سال بعد کاملا متفاوت. یا سپاهان مشخص نیست که پیراهنش رنگ زرد دارد یا طلایی. وقتی تیم های ایرانی به لیگ قهرمانان آسیا می روند و برابر حریفان ثروتمندشان قرار می گیرند تازه مشخص می شود چقدر کیفیت لباس نمایندگان ایران با دیگر کشورها متفاوت می باشد.
منبع: pesfifa.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب