ویترین آسیا را از دست ندهیم
به گزارش بازی فوتبال «حالا كه باشگاه ها گزینه «نمی آییم» را بعنوان آخرین چاره در آستین دارند، بهتر است طرح AFC را بپذیرند. بالاخره تیم ها سه بازی خارج از خانه كه دارند پس بروند این ۳ بازی را پشت سر هم برگزار كنند و اگر موقع میزبانی ما رسید و AFC باردیگر گفت تیم ها حاضر نیستند به ایران بیایند، آن موقع با كارت خارج شدن از مسابقات با كنفدراسیون فوتبال آسیا روبه رو شویم. AFC فعلا راهی جلوی پای ما گذاشته تا باب مذاكره بسته نشود. ضمنا اگر آن موقع AFC بزند زیر میزبانی تیم های ایرانی این ما هستیم كه طلبكار می شویم.»
به گزارش بازی فوتبال به نقل از ایسنا، جلال چراغپور، مربی و كارشناس فوتبال، در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: «همان طور كه همه متوجه شده اند و در مصاحبه های شخصیت های سیاسی و ورزشی هم مشهود است، بخشی از رای AFC ضد تیم های ایرانی كاملا سیاسی است. به همین خاطر رئیس مجلس، وزیر امور خارجه، سخنگوی وزارت امور خارجه و چند تن از شخصیت های دیگر هم وارد ماجرا شدند. اما نامه ای كه AFC به فدارسیون فوتبال ایران فرستاده و در آن پیشنهاد جدیدی ارائه كرده، نشان داده است آنها یك قدم عقب نشسته اند. این یعنی باب مذاكره همچنان باز و فشارها روی كنفدارسیون فوتبال آسیا اثرگذار بوده است. ضمن این كه موضع گیری FIFA هم جالب بود. این نهاد اعلام نمود تصمیم AFC مربوط به خودش است و ربطی به بازی های ملی ندارد. پس به شكلی پشت AFC توسط فیفا هم خالی شد. فیفا می توانست بگوید بر مبنای ادله AFC و رایی كه آنها صادر كرده اند، بازی های تیم ملی ایران كه قرار بود در سال آینده شمسی برگزار گردد به كشور ثالث انتقال یابد. پس فیفا هم به شكلی خودش را كنار كشید و این می شود دومین عقب نشینی. من سیاسی نیستم اما متوجه شدم با ورود شخصیت های سیاسی كه خیلی هم پرقدرت ظاهر شده اند، AFC عقب نشسته و حتما جا خواهد زد؛ چون كه اگر شروع این ماجرا منتج شود به كناره گیری كامل تیم های ایرانی هم از لحاظ مالی برای آنها دردسرساز است و هم جامعه ورزشی متوجه می شود كه این نهاد كاملا لباس سیاسی بر تن كرده است.
اما این كه می گویند بیایید بازی های رفت را برگزار نماییم تا برسیم به بازی های برگشت و آن موقع باردیگر تصمیم می گیریم به این خاطر است كه بازی های برگشت مرحله گروهی ۶ ماه دیگر است و تا آن موقع امكان دارد شرایط به كلی عوض شده یا شرایط میدانی خاورمیانه تغییر كرده باشد.
اما بخش سیاسی رای AFC تنها یك شاخه ماجراست. مسئله شركت نكردن تیم های ایرانی علاوه بر بار سیاسی، بار فنی هم دارد و تیم ها را گرفتار عواقبی می كند. هم اكنون آنها كه در بخش سیاسی ماجرا فعال می باشند عواقب فنی شركت نكردن را در نظر نمی گیرند و با قدرت می گویند شركت نمی نماییم. اما متوجه نیستند كه اگر تیم های ایرانی در آسیا شركت نكنند، به این مفهوم است كه ما گل های سرسبد لیگ یا به بیان دیگر شاخه های میوه لیگ را چیده ایم و دور انداخته ایم. همه انگیزه لیگ، شامل هزینه ها و تلاش ها و نبردها برای این است كه سهمیه آسیا بگیرند. همه هدف این است كه مثلا یك تیم به آسیا برسد و تیم های خارجی به شهرش بیایند و اصطلاحا بیا برویی اتفاق بیفتد.
همه اینها سبب باروری لیگ می شود. فرض كنید شما یك گلخانه دارید و منتظرید گل بدهد اما پیش از ثمر دادن می روید و شاخه های گل را قطع می كنید. این گلخانه دیگر نامش گلخانه نیست. لیگ هم به همین شكل است. وقتی آسیا در كار نباشد دیگر دهم شدن با هشتم شدن با اول شدن تفاوتی ندارد. كشورهای سنگاپور و مالزی و اندونزی هم لیگ دارند اما چون در آسیا سری توی سرها ندارند هیچ كس اصلا نمی داند چه تیم هایی در آن لیگ ها بازی می كنند. اما به محض این كه اسم لیگ عربستان یا قطر می آید اهالی فوتبال به خوبی تیم های این لیگ ها را می شناسند و بازیكنان شان را دنبال می كنند.
لیگ ایران هم اكنون در گرید چهارم یا پنجم آسیاست. این رتبه به خاطر اندازه های فوتبال ایران و بازیكنان خارجی ا ی است كه در لیگ ما توپ می زنند. بیشتر این بازیكنان هم در كشور خودشان بازیكنان درجه چندمی هستند. حالا شما تصور كنید اگر در چنین لیگی انگیزه های اصلی از بین برود و گل های سرسبد لیگ پرپر شوند چه اتفاقی می افتد؟ ما می بینیم فوتبال مان رو به افول می رود و در چنین شرایطی اگر به لیگی كه خودش در سراشیبی سقوط است ضربه شركت نكردن چهار تیم در آسیا هم وارد بشود چیزی از لیگ نمی ماند. امكان دارد ما انصراف بدهیم و بعد چند سال دیگر باردیگر شرایط مهیا شود و برگردیم اما تا آن موقع وضعیت خیلی خراب خواهد شد. چون آنها به این راحتی ما را بابت انصراف مان نمی بخشند و این فرایند حداقل ۳ سال طول می كشد. بالاخره ما ۴ تیم داریم و هر كدام از این تیم ها ۶ بازی انجام می دهند و در مجموع می شود ۲۴ بازی. AFC هم این بازی ها را فروخته و بابتش حق تبلیغ گرفته و اگر بخواهد اینها را از دست بدهد ضرر زیادی می كند و به همین خاطر مجازات های زیادی برای ما در نظر می گیرد.
نمی دانم اینها كه می گویند شركت نمی نماییم همه قوانین عدم شركت را می دانند یا نه. امكان دارد در تبصره ها و زیرتبصره های قوانین انصراف چیزهایی باشد كه بعدا فوتبال ما را گرفتار دردسرهای واقعا بزرگی كند و به تیم های ملی بزرگسالان تا پایه هم سرایت كند. با این تفاسیر باید گفت حالا كه باشگاه ها گزینه «نمی آییم» را بعنوان آخرین چاره در آستین دارند، بهتر است طرح AFC را بپذیرند. بالاخره تیم ها سه بازی خارج از خانه كه دارند پس بروند این ۳ بازی را پشت سر هم برگزار كنند و اگر موقع میزبانی ما رسید و AFC باردیگر گفت تیم ها حاضر نیستند به ایران بیایند، آن موقع با كارت خارج شدن از مسابقات با كنفدراسیون فوتبال آسیا روبه رو شویم. AFC فعلا راهی جلوی پای ما گذاشته تا باب مذاكره بسته نشود. ضمنا اگر آن موقع AFC بزند زیر میزبانی تیم های ایرانی این ما هستیم كه طلبكار می شویم. به نظرم چون كنفدراسیون فوتبال آسیا عقب نشسته ما هم باید كمی عقب نشینی نماییم. از نرفتن به آسیا چیزی عاید فوتبال ما نمی گردد. مسئله مهم این است كه بدانیم تمام انگیزه بازیكنان و مربیان این است كه در ویترین آسیا دیده شوند. دو تا بازی خوب كنند و باشگاه های قطری یا اماراتی یا كشورهای دیگر ببینند و این بازیكنان لژیونر شوند. ما یك جام جهانی می رویم و كلی از بازیكنان ما دیده می شوند. وحید امیری یك لایی به پیكه می زند و دو ماه بعد سر از سوپرلیگ تركیه در می آورد. یا یكی دیگر از بازیكنان ما فلان كار را می كند یك هو سر از لیگ پرتغال در می آورد. اگر ویترین آسیا را تعطیل نماییم، قطعا فوتبال ما یك كلاس پایین می آید.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب